Chinese Capitalistische Partij is 100 jaar

De Chinese Capitalistische Partij is 100 jaar oud. We zullen in dit artikel de CCP niet ”communistisch” noemen want dat is deze partij helaas nooit geweest. Ze zal nooit een communistische maatschappij oprichten, laat staan een socialistische arbeiders republiek. Staatskapitalisme, autoritarisme en Han-nationalisme, dat zijn de ideologieën van de CCP anno 2021, 100 jaar na de oprichting van de partij. We zouden de heersende partij van de Volksrepubliek China een andere naam kunnen geven, de naam van de Kuomintang: Chinese Nationalistische Partij.

Helaas is dat niet mogelijk, we kunnen de CCP niet de Kuomintang noemen omdat de KMT nog bestaat. De historische KMT van Dr. Sun Yat-sen is actief op het eiland Taiwan. Ze is de conservatieve oppositiepartij tegen het neoliberale bewind van Tsai Ing-wen. Omdat de KMT dus nog actief is, kunnen we CCP dit etiket niet gegeven. Wel komt ze ideologisch erg overeen met de Taiwanese Kuomintang. Beidde partijen zijn Han-Chinees nationalistisch, hebben weinig respect voor socialistische opvattingen en delen een geschiedenis van autoritarisme en staatskapitalisme.

Natuurlijk zijn er ook verschillen. De Taiwanese KMT van 2021 is niet meer de KMT die Taiwan bestuurde als alleenheerser tussen 1949 en 1989. De conservatieve partij heeft de burgerlijke democratie aanvaard en daarmee ook oppositiepartijen. Dat was tussen 1949 en 1987 niet het geval. De Kuomintang was toen een rechtse dictatoriale partij die andersdenkenden liet oppakken, martelen en onderdrukken. Onder het mom dat ze het eiland beschermde tegen ”communistische” spionnen werden liberalen, socialisten en andere KMT critici opgepakt en veroordeeld.

De CCP in de Volksrepubliek China heeft de idealen van de oude KMT overgenomen. Dat is misschien wel de grootste ironie van alles. Dat het regime van Xi Jinping nu erg veel lijkt op het regime van Chiang Kai Shek, de dictator van de Republiek China (1927-1975). Chiang werd leider van de KMT in 1927 en maakte van de oorspronkelijk links-nationalistische partij een rechts-conservatieve partij. De CCP was de grootste tegenstander van Chiang Kai Shek omdat het beweerde de wereld revolutie na te streven en het revolutionair socialisme. Echter door de opkomst van het stalinisme was de CCP niet voorbereid op het verraad van de nationalisten.

Chiang Kai Shek keerde zich tegen de CCP en voerde het Witte Terreur door. Zeker 50.000 communisten werden in april 1927 vermoord in geheel China. De 10.000 die overbleven sloegen op de vlucht, onder hun ook een jonge Mao Zedong die in juli 1921 aanwezig was bij het eerste congres van de partij. Vier jaar later in November 1931 stichtte soldaten uit het Arbeiders en Boeren Rode Leger onder Mao Zedong de Chinese Sovjet Republiek. Deze republiek was echter stalinistisch en gebaseerd op de misvorming van de Sovjet revolutie door Joseph Stalin. Daarnaast bestond de Chinese Sovjet Republiek niet uit één gebied, maar enkele losse gebieden die onder controle van het rode leger stonden.

De Chinese Sovjet Republiek werd ontbonden toen de Japanners hun invasie van China begonnen. Mao Zedong sloot zich aan bij Chiang Kai Shek om de imperialisten te verslaan. De alliantie tussen communisten en nationalisten hield stand tot de Japanse capitulatie in september 1945. In januari 1946 gaf de Sovjet-Unie de gebieden in noord China aan de legers van de CCP. Die hadden hierdoor al het gehele noorden in bezit. Chiang dacht foutief dat hij de CCP kon verpletteren met geallieerden wapens. Echter hij had zich enorm vergist. Zijn nationalistische partij was behoorlijk onpopulair en ook veel KMT soldaten besloten zich aan te sluiten bij Mao’s Volksbevrijdingsleger.

In 1949 verplaatste Chiang zijn regering naar Taiwan. Aan het einde van dat jaar hadden de nationalisten bijna geheel China verloren aan de CCP. Mao Zedong stichtte de Volksrepubliek China die de Republiek China verving op het vasteland. Volgens zijn leer was China niet klaar voor het socialisme en moesten de arbeiders samen met de boeren en de progressieve bourgeoisie samenwerken. Volgens de eerste grondwet uit 1954 was China een volksdemocratische staat, maar van een socialistische samenleving was nog geen spraken. De arbeidersklasse had echter niets te zeggen, de Volksrepubliek China is al vanaf haar oprichting een minderheidsdictatuur geweest, net als de Republiek China.

China was van 1949 tot 1980 een maoïstische staat, hierna begon het tijdperk van het staatskapitalisme onder Deng Xiaoping. Toen de CCP het maoïsme liet vallen moest de partij een andere ideologie aannemen om haar alleenheerschappij te rechtvaardigen. Han-Chinees nationalisme bleek de oplossing. Alles wat de CCP nu doet wordt gerechtvaardigd uit het idee dat de partij het doet voor het belang van het volk. Daarmee is de Chinese Capitalistische Partij een burgerlijke partij geworden. Hoewel de façade nog marxistisch en revolutionair socialistisch uitziet, is de ware aard van de CCP antisocialistisch.

Door af te stappen van het dogmatische maoïsme kwam er meer vrijheid. Omdat Deng Xiaoping ook het kapitalisme aanmoedigde groeide een nieuwe laag superrijken. Deze kleine elite beheersen veel productiemiddelen en bezitten de meeste welvaart. Er zijn nu meer miljoenairs en miljardairs in China dan in Europa en de VS. Natuurlijk mogen deze kapitalisten en superrijken alleen bestaan omdat de CCP dat toelaat. Ze hebben alles te danken aan de partij en weten ook goed dat ze de partij nooit mogen tegenspreken. Hoewel vele dachten dat de CCP zou verdwijnen na de herintroductie van het kapitalisme bleek dit niet correct.

De CCP heeft zich goed aangepast en rechtvaardigt het uitbuiten en onderdrukken van de arbeidersklasse allemaal met het feit dat China eerst kapitalistisch moet worden voordat het socialisme kan intreden. Arbeiders moeten onder CCP beleid lijden opdat ze ooit (nooit!) aan de macht kunnen komen. Het land leeft nu 41 jaar onder het staatskapitalisme, dat is langer dan de maoïstische periode van 31 jaar. Je zou denken dat de werkende klasse nu wel eens aan de macht zou mogen komen van deze partij van de arbeidersklasse? Niet dus!

Xi Jinping wil de nieuwe Mao Zedong worden, de volgende Chiang Kai Shek. Socialisme en communisme zijn slechts façades die de CCP overeind houdt om andersdenkenden te onderdrukken. Ironisch genoeg komt de meeste oppositie nu uit de linkse hoek. Want neoliberalen, nationalisten en conservatieven staan aan de kant van Xi en de CCP. Het zijn marxisten, socialisten en zelfs maoïsten die anno 2021 vervolgd worden. Dit omdat de Chinese arbeiders beginnen in te zien dat het beleid van de CCP helemaal niet socialistisch van aard is. Zelfs de dogmatische maoïsten begrijpen dat nu.

In Hong Kong heeft de CCP via haar neoliberale marionetten de Nationale Veiligheidswet doorgedrukt. Via deze wet kunnen critici van Xi Jinping opgepakt en uitgeleverd worden aan rechtbanken buiten de stad. De pan-democratische oppositie is monddood gemaakt, haar activisten opgepakt. Ook de socialistische oppositie moet ondergrond gaan werken omdat de politie in Hong Kong invallen gaat uitvoeren bij kritische kranten. Aangezien grote liberale kranten al gesloten zijn is het duidelijk dat Hong Kong geen vrije Chinese stad meer voorstelt. De repressieve acties van de stadsadministratie dwingt revolutionair socialisten om ondergronds te gaan werken.

De jacht op tegenstanders toont dat Xi zich niet veilig voelt. Hij weet dat geen enkele Chinese arbeider de CCP ziet als een arbeiderspartij. De partij heeft dan wel 91.914.000 leden, maar dat zijn vooral opportunisten, carrièristen en Chinese nationalisten. Toen de Oost-Duitse SED haar machtspositie opgaf in december 1989 regende het opzeggingen. Dit toonde dat Oost-Duitsers alleen lid waren om carrière te maken, niet omdat ze trouwe marxisten-leninisten (stalinisten) voorstelden. Wij concluderen hieruit dat ook veel Chinezen alleen lid zijn om voordeel te halen uit het partijlidmaatschap, want de CCP beloond loyaliteit met goede banen en privileges.

100 jaar geleden in juli 1921 stichtte vijftig mensen de Communistische Partij van China. Onder hun was een Nederlander die nog steeds vereerd wordt door de huidige CCP. Henk Sneevliet was als vertegenwoordiger van de Communistische Internationale aanwezig. Hij poogde voor samenwerking tussen toen nog links-nationalistische KMT en de communistische partij. Sneevliet kon natuurlijk niet weten dat de KMT de communisten zou verraden en opjagen. Hij zou Mao Zedong, Deng Xiaoping en Xi Jinping verafschuwd hebben. Dat zou elke marxist de CCP duidelijk moeten maken!

Helaas zijn er nog genoeg communistische partijen die solidariteit tonen met het wrede CCP bewind. Deze stalinisten leven in illusies en denken dat de Volksrepubliek China nog steeds een socialistische natie voorstelt. In werkelijkheid steunen ze daarmee de onderdrukking van miljoenen. China is geen progressief model en biedt geen socialistisch alternatief voor de werkenden van deze planeet. Het is een imperialistische grootmacht die wil concurreren met het imperialistische westen. Xi Jinping laat dat duidelijk merken en is niet vies om het westen met hun eigen kapitalistische spelletjes te verslaan. Wij revolutionair socialisten zien de CCP daarom aan als een contrarevolutionaire partij. Een partij die haar idealen uit 1921 verraden heeft en daarom door ons bevochten wordt!

Eer aan het Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger

Op 5 mei herdenken we onze vrijheid. Die vrijheid was echter niet mogelijk geweest zonder de inzet van twee rode legers op deze planeet. Het rode leger dat de meeste fascisten versloeg was het Arbeiders en Boeren Rode Leger van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken. Echter in Azië was ook een rode leger actief, het Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger van de Chinese Sovjet Republiek. Dit rode leger was in 1928 opgericht en trad in 1937 toe tot het Nationaal Revolutionaire Leger van de Republiek China (nationalistisch China). Tijdens de oorlog tegen Japan vochten zeker 488,744 rode soldaten (vanaf 1940) mee in het leger van de nationalistische Chinezen.

Het is een ironie dat juist het huidige leger van de Volksrepubliek China, haar wortels heeft in het Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger. Want de Volksrepubliek China is precies dat geworden waar het eerste Chinese rode leger tegen vocht, corruptie, machtsmisbruik, zelfverrijking en uitbuiting. Wel moeten we vermelden dat het Chinese rode leger onder bevel stond van de Chinese Communistische Partij. Deze partij was al besmet met het stalinistische gedachtengoed in 1928. Het is ook dankzij het stalinisme dat Mao Zedong in 1937, ervoor koos om het Chinese rode leger op te heffen en diens soldaten te laten toe treden tot het Nationaal Revolutionaire Leger van de nationalisten.

Mao Zedong was een stalinist die in de jaren 30 en 40 zijn eigen interpretatie van het marxisme-leninisme (stalinisme) verzon. Anders dan het klassieke stalinisme streefde Mao de boerenrevolutie na, het Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger was eigenlijk een leger van arme boeren. Proletarische arbeiders waren een minderheid in China, omdat het land agrarisch van aard was. Mao Zedong vond dat de boeren de voorhoede van de socialistische revolutie moesten worden en niet de arbeidersklasse. Hij poogde voor een nationaaldemocratische revolutie, waarbij de arbeiders en boeren moesten samenwerken met de progressieve burgerij tegen buitenlandse imperialisten en kapitalisten.

Doordat het maoïsme dus een nationaaldemocratische revolutie predikte, was Mao vanaf de jaren 30 en 40 ook nationalistischer geworden. Dit zien we terug in de huidige Volksrepubliek China, maar ook al in 1936. Want in dat jaar veranderde men de naam van het Chinese rode leger. Vlak voordat Mao zijn troepen liet toetreden tot het kamp van de nationalisten waartegen hij jaren had gevochten, kreeg het rode leger de naam: Chinese Rode Volksleger. De verwijzing naar arbeiders en boeren was verdwenen, in plaats daarvan ging men de term ”volk” gebruiken. Bij de oprichting van de Volksrepubliek China is dit weer terug te zien.

Het eerste Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger begon binnen het Nationaal Revolutionaire Leger van de Republiek China. Aanhangers van de Chinese Communistische Partij binnen het nationalistische leger rebelleerde nadat nationalistenleider Chiang Kai Shek de communistische partij verraden had. Tijdens het Witte Terreur van de Chinese Nationalistische Partij (Kuomintang) werden 10.000 communisten vermoord. Het Chinese rode leger was het antwoord op het verraad van de nationalisten. Echter door de foutieve maoïstische leer moesten de communisten in 1937 zich laten inlijven bij hun nationalistische vijand.

Mao Zedong had het Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger niet hoeven opheffen. Natuurlijk was het noodzakelijk dat er een tijdelijke alliantie met de nationalisten kwam tegen het Japanse imperialisme. Maar om 40.000 soldaten te dwingen deel te worden van het nationalistische leger dat ze van 1928 tot 1937 bevochten is verraad. Helaas is verraad kenmerkende voor Mao Zedong geweest. Hij was een stalinist en duldde geen tegenspraak. Het marxisme voor Mao was slechts een façade waarmee hij zijn absolute heerschappij rechtvaardigden. Toen Mao Zedong aan steun verloor binnen de partij in de jaren 50, begon hij de Culturele Revolutie om al zijn tegenstanders uit te weg te ruimen.

Tijdens de oorlog tegen de Japanners wisten de communisten meer steun te winnen. Hun 18de Route Leger en het Nieuwe Vierde Leger vochten dan wel onder de vlag van de nationalisten, hun commandanten waren trouw aan de Chinese Communistische Partij. Omdat de communistische partij een aantrekkelijke ideologie had voor arme boeren en omdat de nationalisten een reputatie hadden van elitisme, corruptie en machtsmisbruik, sloten veel arme Chinezen zich aan bij Mao Zedong. Van 40.000 rode soldaten in 1937, ging het leger van de communistische partij naar 1.000.000 manschappen in 1945.

Toen de Japanners verslagen waren in China ging de oorlog tussen de nationalisten en maoïsten verder. Chiang Kai Shek leefde echter in de foutieve veronderstelling dat zijn Nationaal Revolutionaire Leger, Mao Zedong de baas zou zijn. Echter Chiang had zich behoorlijk vergist. Tussen 1945 en 1949 verloor zijn leger meer en meer mannen aan het nieuwe Volksbevrijdingsleger. Dat werd de naam van Mao’s leger dat nu niet meer een arbeiders en boeren leger voorstelde, maar een volksleger dat voor nationale bevrijding moest zorgen. Een raden republiek oprichten onder controle van arbeiders zoals de Chinese Sovjet Republiek bleek verleden tijd.

Omdat het Volksbevrijdingsleger de Chinese burgeroorlog uiteindelijk won, is het nu het leger van de Volksrepubliek China. Het Nationaal Revolutionaire Leger was al in 1947 hernoemd in Strijdkrachten van de Republiek China. Hoewel verslagen bestaat het nationalistische leger nog steeds, het is nu de strijdkracht van Taiwan dat officieel nog steeds de Republiek China heet. De Japanners zouden zonder de inzet van de rode Chinezen niet zo makkelijk verslagen zijn. Dat is waarom de soldaten uit het voormalige Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger ook vereerd moeten worden.

Tijdens de misdadige Culturele Revolutie lieten de extremistische maoïsten veel oude generaals uit het Arbeiders en Boeren Rode Leger oppakken, martelen en doden. De Culturele Revolutie was een periode van maoïstische zuiveringen te vergelijken met de stalinistische zuiveringen van het Arbeiders en Boeren Rode Leger in de Sovjet-Unie. Militaire slachtoffers van de maoïsten waren onder andere Peng Dehuai en He Long. Toch liet het Volksbevrijdingsleger zich niet intimideren door met name de Rode Gardisten. Er waren felle gevechten tussen soldaten en jonge maoïsten. Uiteindelijk moest Mao Zedong in 1969 erkennen dat de Culturele Revolutie uitliep op een drama.

Nu in 2021 wordt het tijd dat er een nieuw Chinese Arbeiders en Boeren Rode Leger wordt opgericht. Het Volksbevrijdingsleger heeft de idealen van haar oprichters uit 1928 verraden. De Chinese ”Communistische” Partij (CCP) is de nationalistische partij van China, Xi Jinping is de Chiang Kai Shek van de 21ste eeuw. Zijn staatskapitalisme buit miljoenen arbeiders uit. Daarnaast is China in 2021 beter in staat om een proletarische revolutie door te voeren dan in 1928. De meeste Chinezen zijn nu arbeiders en geen boeren. Er is nu veel meer potentieel om een socialistische revolutie via de arbeidersklasse door te voeren. Daarvoor is echter een revolutionaire partij nodig die de verraderlijke CCP ontmaskert en de werkenden oproept tot revolutie.

Het einde van de relatieve vrijheid in Hong-Kong

Met het invoeren van de Nationale Veiligheidswet door de Volksrepubliek China komt een einde aan de relatieve vrijheid van Hong-Kong. Het staats-kapitalistische regime van Xi Jinping kan nu iedereen in de speciale administratieve regio laten berechten door rechtbanken buiten de stadstaat. Onder de Nationale Veiligheidswet kunnen demonstranten omschreven worden als ”terroristen” en dan berecht worden. Tegenstanders van de Chinese ”Communistische” Partij (CCP) lopen nu het risico om als ”terrorist” opgepakt te worden, door de Chinese politie in Hong-Kong. Ook het uitleveren van verdachten aan rechtbanken buiten de stadstaat is mogelijk. We weten allemaal dat het CCP regime er niet vies van is om misdaden te verzinnen om haar critici het zwijgen te doen opleggen.

Voordat Xi Jinping aan de macht kwam deed de Volksrepubliek China niet aan massa-arrestaties van linkse critici. Men richten zich vooral op de aanhangers van het anticommunisme en religieuze groepen. Het technocratische bewind van Jiang Zemin en Hu Jintao was vooral bezig met het versterken van het staatskapitalisme. Xi Jinping gaat verder. Hij wil dat alle Chinezen zich 100% inzetten voor moedertje China. Een harde nationalistische lijn voert Xi sinds zijn aantreden door. De Chinese ”Communistische” Partij heeft de leer van haar leider zelfs officieel opgenomen als ideologie. Ze noemen dit de: ”Xi Jingping Gedachte over het Socialisme met Chinese Karakteristieken voor een Nieuw Tijdperk”

Met de komt van Xi is de persoonlijkheidscultus weer gegroeid. Leiders zoals Deng Xiaoping, Jiang Zemin en Hu Jintao deden hier niet aan. Xi Jinping doet wel aan een persoonlijkheidscultus, al acht jaar. Zijn bewind keert zich ook tegen linkse critici vanuit zowel de maoïstische hoek als de marxistische. Arbeiders worden keihard onderdrukt door de Volkspolitie, die in samenwerking met de vakbonden en kapitalisten de arbeidersklasse onderdrukken. De bonden in China zijn ook geen instrumenten van arbeiders. Het zijn organen van de Chinese ”Communistische” Partij (CCP) om loyaliteit af te dwingen en controle uit te oefenen. De kapitalistenklasse maakt hier dankbaar misbruik van.

In Hong-Kong is de repressie tegen critici van de CCP enorm toegenomen. De lakei van Xi Jinping in de stadstaat is Carrie Lam. Deze bureaucraat werkte al onder de Britse bezetting en had tot 2007 zelfs het Britse staatsburgerschap. Carrie Lam heeft zich de laatste drie jaar bewezen als een loyale aanhanger van Xi en nu de Nationale Veiligheidswet er is, kan haar regering elke massademonstratie neerzetten als ”terroristisch”. Dan kan de politie met brut geweld elke demonstratie neerslaan en iedereen arresteren die meedoet. Delen van het pro-democratie kamp hebben besloten om hun politieke activiteiten te staken. Ze zien geen mogelijkheid meer om de CCP in Hong-Kong te bevechten.

De kapitalistenklasse, rechtse conservatieven en nationalisten zijn blij. Die steunen volop de Nationale Veiligheidswet en daarmee ook de CCP. Kapitalisten zijn tevreden, want door de wet kunnen ze stakende arbeiders omschrijven als ”terroristen” en stakingen met politiegeweld doen verdwijnen. De rijken steunen over het algemeen Carrie Lam en haar meester Xi Jinping. Vooral de miljardairs spreken goed over de politiek van deze “communistische” partij. Nationalisten vinden dat elke criticus van China onderdrukt dient te worden. Vroeger waren ze aanhangers van Chiang Kai Shek, de anticommunistische dictator van China en na 1949 het eiland Taiwan. Nu zijn de nationalisten vooral pro-Xi en noemen de critici in Hong-Kong; westerse agenten en provocateurs.

Dat liberale activisten de strijd opgegeven zegt genoeg. Dat is precies wat Beijing en Carrie Lam willen. Revolutionair socialisten gaan dat natuurlijk niet doen. Wel weten we dat met het einde van de relatieve vrijheid in Hong-Kong, marxisten een groot risico lopen. Buiten de speciale administratieve regio maakt de Volkspolitie al jacht op aanhangers van Karl Marx. Want het marxisme mag alleen toepast worden door de Chinese ”Communistische” Partij. Wie het gebruikt als lijndraad tegen het staatskapitalisme is meteen een ”staatsvijand”. Ook aanhangers van Mao Zedong worden nu vervolgd. Dat is misschien wel de grootste ironie, dat maoïsten opgejaagd worden door de Volksrepubliek China!

Internationaal Socialistisch Alternatief (ISA) in Hong-Kong denkt dat de repressie eerst de liberale pro-westerse activisten zal raken. Dat zijn demonstranten die naar het westen kijken als hun rolmodel. Die worden ook het hardst aangevallen door de nationalistische staatsmedia, omdat ze met koloniale Britse vlaggen lopen en Donald Trump zien als icoon van de ”vrijheid”. Ook het onafhankelijkheidsblok zal als eerste geraakt worden. Deze activisten zijn niet vies om racistisch te zijn tegenover Chinezen van buiten de stadstaat. Linkse critici van de CCP waaronder Socialistische Actie van ISA in Hong-Kong, nemen daarom extra veiligheidsmaatregelen. Nu de vrijheid van meningsuiting zo goed als verdwenen is, moeten we extra op onze hoede zijn.

De Hong-Kong Speciale Administratieve Regio is geen baken van de vrijheid voor Chinezen. Ze is dat in feite nooit geweest, ook niet toen het een kolonie van de Britten was. Na 1997 werd besloten dat China pas na vijftig jaar haar wetten mocht invoeren in de stadstaat. Maar via de Nationale Veiligheidswet kunnen nu alle critici van Xi Jinping afgevoerd en berecht worden door rechtbanken buiten de grenzen van Hong-Kong. Revolutionair socialisten weten dat het staatskapitalistische regime genoeg aanklachten zal verzinnen om haar critici tot hoge gevangenisstraffen te veroordelen. Het is duidelijk dat vele nu niet meer durven te demonstreren uit angst voor arrestaties en veroordelingen door Chinese rechtbanken die zich niet aan de wetten van Hong-Kong hoeven te houden.

Wat houdt de Nationale Veiligheidswet nu in:

• Volkspolitie en Chinese Stasi agenten (Ministerie voor Staatsveiligheid) kunnen voor het eerst legaal opereren in Hong Kong.

• Beijing kan nieuwe “veiligheidsorganen” oprichten om politieke oppositie te bespioneren en te arresteren.

• De wet verbiedt “ondermijning, separatisme en handelingen van buitenlandse inmenging”. Soortgelijke wetten bestaan al in Hong Kong, maar de nieuwe wet zal de dictatuur in Beijing zelf in staat stellen de “rode lijn” af te dwingen.

• Een onmiddellijke focus van de wet zal het verbieden van “activiteiten van buitenlandse en externe groepen” zijn – om alle vormen van solidariteit te bestrijden, maar ook om een voorbeeld te zijn van die delen van de protestbeweging die zich hebben aangesloten bij buitenlandse regeringen (zoals pro-Amerikaans en pro-Britse groepen). Anderen worden ook beschuldigd van “buitenlandse connecties”.

• Politieke partijen en organisaties van de oppositie zullen in toenemende mate worden uitgesloten van deelname aan verkiezingen. Sommigen kunnen ronduit worden verboden, vooral als ze ervan worden beschuldigd de onafhankelijkheid van Hong Kong te bepleiten.

• Het recht om te protesteren (dat sinds vorig jaar al wordt aangevallen) zal sterk worden beperkt.

• De vrijheid van meningsuiting wordt sterk beknot. Het is misschien niet meer mogelijk om een einde te maken aan de dictatuur van één partij. Evenementen zoals de jaarlijkse wake op 4 juni (Tiananmen-bloedbad) dreigen te worden verboden, tenzij deze slogan uit hun programma wordt verwijderd.

• Meer strenge gevangenisstraffen en vervolging van politieke oppositie. De CCP is gefrustreerd dat het huidige niveau van repressie en arrestaties in Hong Kong niet genoeg is.

• Toenemende censuur. De persvrijheid is volgens Reporters Without Borders al gedaald van 58 in 2013 naar een wereldranglijst van 80 (uit 180 landen en rechtsgebieden) vanaf 58 in 2013. Artikelen van websites u leest, kunnen illegaal worden.

• Een zwaarder gecontroleerd internet. Er is een stormloop om VPN’s (virtuele proxy-netwerken) te krijgen die worden gebruikt om internetcontroles door de overheid te omzeilen. Een bedrijf zei dat het binnen een uur een week aan VPN-abonnementen had verkocht.

  

Over ”Maring”

Op 13 april 1942 werden enkele dappere socialisten door de Duitse bezetter vermoord. Onder hen was Henk Sneevliet (‘’Maring’’) een overtuigde revolutionair socialist en medeoprichter van het Marx-Lenin-Luxemburg Front (MLL-Front). Deze verzetsbeweging was de illegale voortzetting van de Revolutionair Socialistische Arbeiders Partij (RSAP). Anders dan veel Nederlandse politieke partijen had de RSAP zich al voorbereid op een mogelijke illegaliteit. Op 14 mei 1940 werd de RSAP opgeheven en kwam het MLL-Front in bestaan. Henk Sneevliet en zijn kameraden waren dus al veel eerder begonnen met hun verzetswerk dan menige politieke groeperingen. Helaas werden ze in april 1942 verraden, opgepakt en doodgeschoten. Ze stierven als helden van de Nederlandse arbeidersklasse.

De naam ”Maring” kent geen Nederlander. Dat is omdat het een schuilnaam was van een westerling genaamd Henk Sneevliet, een medeoprichter van de Communistische Partij van China. Deze communistische partij is echter totaal niet te vergelijken met de huidige Chinese ”Communistische” Partij (CCP). De partij die Sneevliet hielp oprichten in 1921 was gebaseerd op het revolutionair socialisme en niet het staatskapitalisme van Xi Jinping. Henk Sneevliet zou absoluut geen aanhanger van Xi geweest zijn, laat staan Mao Zedong. Het is daarom des te ironischer dat een nationalistische partij (de CCP) misbruik maakt van een man die zich 100% tegen de huidige dictator van China zou keren.

Er wordt wel eens gezegd dat Sneevliet een aanhanger van Trotski was. Het klopt dat hij uit de CPH (de latere CPN) stapte vanwege diens steun voor Trotski. Maar er waren ook duidelijke meningsverschillen tussen de verbannen Sovjet revolutionair en de Nederlander. Sneevliet was zo fel anti-Stalin dat hij weigerde om de Sovjet-Unie in elk opzicht te steunen. Zelfs toen Hitler de USSR aanviel in juni 1941 weigerde Sneevliet om steun te geven aan de Sovjets. In zijn ogen was de strijd tussen Hitler en Stalin een oorlog tussen twee imperialistische grootmachten. Trotski vond dat revolutionair socialisten de Sovjet-Unie dienden te steunen tegen agressie van imperialistische landen.

In Spanje botste Sneevliet ook met Trotski. Die was namelijk kritisch over de positie van de Spaanse Arbeiders Partij van de Marxistische Eenheid (POUM). Deze POUM was aanvankelijk tegen het zogenaamde Volksfront tussen sociaaldemocraten en stalinistische communisten. Door de Spaanse burgeroorlog koos de leiding van de POUM ervoor om toch deel te worden van het Volksfront. Trotski bekritiseerde dit fel, maar Sneevliet stond pal achter de keus om deel te worden van de Spaanse republikeinse regering. Het niet doortrekken van de revolutie door de krachten van het Volksfront maakten dat de reactionaire krachten rond Franco het uiteindelijk konden halen.

Voor de Eerste Wereldoorlog was Sneevliet al een overtuigde revolutionaire sociaaldemocraat, een term die alle socialisten gebruikten voor de Russische revolutie. Zo was hij al op jonge leeftijd betrokken bij een wilde spoorwegstaking. In 1913 vertrok hij naar Indonesië, toen nog een kolonie van Nederland. Daar hielp Sneevliet bij de oprichting van de Indische Sociaal Democratische Vereniging. Later zou deze groepering de naam Communistische Partij van Indonesië (PKI) aannemen. Sneevliet stond aan de wieg van zowel de communistische partijen in Nederland, Indonesië en China. Hij vertegenwoordigde de Indonesische communisten tijdens het Congres van de Communistische Internationale in 1921.

Natuurlijk was het ”democratische” Nederland niet blij met de revolutionaire politiek van Henk Sneevliet in ‘HUN’ Indonesië. Zo werd de Indische Sociaal Democratische Vereniging verboden en Sneevliet moest terugkeren naar Nederland. De handelingen van Sneevliet brachten hem aanzien in Sovjet Rusland. Vladimir Lenin gaf de Nederlander de taak om de communistische partij in China op te bouwen. Daarom ging hij naar het oosten en werkte onder de schuilnaam ”Maring” mee aan de oprichting van de Communistische Partij van China.

Sneevliet vond dat de Chinese communisten samen moesten werken met de nationalistische partij. Die was in 1921 nog links-nationalistisch, in tegenstelling tot wat later zou gebeuren nadat de rechtse Chiang-Kai-Shek leider van de nationalisten werd. Henk Sneevliet sprak goed over Sun Yat-sen, oprichter van de Chinese Nationalistische Partij en bewonderaar van Lenin. Drie jaar later keerde Sneevliet terug naar Nederland en werd lid van de partijleiding der Communistische Partij van Holland in 1925. Lang zou hij niet in leiding zitten. Zijn slechte relatie met Stalin gezinde partijleiders zorgde ervoor dat Sneevliet twee jaar later uit de CPH stapte.

De Revolutionair Socialistische Partij (RSP) werd de partij van anti-stalinistische socialisten. Henk Sneevliet bood een derde weg tussen de reformistische SDAP en stalinistische CPH (CPN). In 1933 kwam Sneevliet in de Tweede Kamer voor de RSP. Het waren vier jaar van isolement, want liberalen, sociaaldemocraten, conservatieven en stalinisten hadden een enorme hekel aan de overtuigde tegenstander van het Nederlandse kolonialisme, imperialisme, kapitalisme en stalinisme. Sneevliet werd niet herkozen in 1937, maar kwam wel in de gemeenteraad van Amsterdam. Hij en de RSP (na 1935 de RSAP) werkten hard aan het antifascistische bewustzijn, ze kregen echter marginaal steun van de grotere linkse partijen.

Op het gebied van vakbondswerk steunde Sneevliet het Nationaal Arbeids-Secretariaat (NAS). Hij weigerde om samen te werken met het grotere Nederlands Verbond van Vakverenigingen (NVV). Dit kwam voort uit zijn afkeer van de Sociaal Democratische Arbeiders Partij (SDAP) en diens reformistische houding. Ook had de SDAP samen met het NVV zich negatief uitgesproken over radicale stakingen. Zij poogde compromissen te sluiten met de bezittende klasse via onderhandelingen. Sneevliet’s weigering in het NVV om te werken resulteerde in de marginalisatie van het NAS. Want de meeste arbeiders sloten zich in de jaren 30 aan bij het Nederlands Verbond van Vakverenigingen. Met ongeveer 10.000 leden stond het NAS behoorlijk zwakker tegenover de 250.000 van de NVV in 1930.

Toen de Duitsers begonnen aan hun invasie van het westen, was de RSAP klaar voor de illegaliteit. Sinds eind jaren 30 had de partij een mogelijk verbod verwacht. Dit omdat ze bekend was met de ondemocratische politiek van de Nederlandse bezetter in Indonesië. Daarnaast had ze totaal geen illusies in de Nederlandse burgerlijke democratie. Al op 14 mei 1940 verklaarde het partijbestuur van de Revolutionair Socialistische Arbeiders Partij dat ze ontbonden waren. Dit was lang voordat de Duitse bezetter de andere politieke partijen zou verbieden. Het Marx-Lenin-Luxemburg Front werd de illegale voortzetting van de RSAP.

Anders dan veel verzetsbewegingen zag het MLL-Front niet alle Duitsers aan als slecht. Zo probeerde men in contact te komen met Duitse soldaten die tegen de oorlog waren. Helaas werd Sneevliet in april 1942 verraden op zijn onderduikadres. Hij en de gehele leiding van het Marx-Lenin-Luxemburg Front werden voor het Duitse oppergerecht gebracht. Ze hadden natuurlijk geen illusies en wisten dat ze geëxecuteerd zouden worden. Volgens een getuige zongen de leiders van het MLL-Front vlak voordat ze naar het bos in Leusden gebracht werden De Internationale, het strijdlied der arbeidersklasse. Henk Sneevliet ”Maring” werd op 13 april 1942 doodgeschoten.

Bron: http://www.sneevlietherdenking.nl

Na de executie van hun leiders viel het Marx-Lenin-Luxemburg Front uit elkaar. Het Comité van Revolutionaire Marxisten en de Communistenbond Spartacus waren min of meer de voortzetting van het MLL-Front. Uit het Comité van Revolutionaire Marxisten kwam in 1945 de Revolutionair Communistische Partij, die al in 1952 weer opgeheven werd. Revolutionair socialisten gingen hierna werken binnen de Partij van de Arbeid. Tegenwoordig zijn ze niet meer actief binnen deze voormalige sociaaldemocratische partij. Het volledig opzijzetten van socialisme en de klassieke sociaaldemocratie om plaats te maken voor een volledige acceptatie van het kapitalisme, leidde immers tot een leegloop van de vroegere actieve arbeidersbasis.

De Communistische Partij van China won de Chinese burgeroorlog in 1949. Onder leiding van Mao Zedong versloeg ze de nationalisten van Chiang-Kai-Shek. Echter de Chinese communisten waren niet van plan om het socialisme te realiseren. Mao keek naar Stalin als zijn voorbeeld en niet naar Lenin. China werd een totalitaire volksrepubliek op stalinistische principes gemixt met Mao’s eigen leer, het maoïsme. Die leer zou na 1980 weer opzij gezet worden door Deng Xiaoping, een partijleider die bereid was om elementen van het kapitalisme toe te laten.

In Indonesië werd de communistische partij (PKI) een massapartij met meer dan drie miljoen leden in de jaren 60. Echter de Indonesische partij was door het stalinisme totaal niet revolutionair ingesteld. Ze steunde kritiekloos het bewind van president Sukarno. In maart 1966 beweerde het anticommunistische leger dat de PKI achter een complot zat om de macht te grijpen. Generaal Suharto voerde een staatsgreep uit en plaatste Sukarno onder huisarrest. 500.000 leden en sympathisanten van de PKI werden vermoord door het Indonesische leger. Nog steeds is de Communistische Partij van Indonesië verboden in het ”democratische” Indonesië.

Henk Sneevliet is anno 2020 vergeten door bijna iedereen. Alleen in China staat hij als medeoprichter van de CCP naast Mao Zedong. Hoewel de Chinese staat hem vereert, zullen ze natuurlijk niet vertellen wat Sneevliet echt dacht van Stalin en bijgevolg ook van Mao. Ze zullen niet vertellen dat hij een felle anti-stalinist was, een tegenstander van de eenpartijstaat en de dictatuur van een partijbureaucratie. Henk Sneevliet ”Maring” zou anno 2020 aan de kant van de onderdrukte arbeidersklasse staan. Hun oproepen tot revolutie tegen de partij die hij in 1921 mee hielp oprichten. Want dat was ”Maring”, een revolutionair socialist en daarmee een doodsvijand van de huidige CCP dictatuur!

Elk jaar op of rond de 13 april herdenkt het Sneevliet Herdenkingscomité de gedode revolutionair socialisten van de RSAP en het MLLF, ze doen dit sinds 1954. Ook is er een monument ter eren van Henk Sneevliet, Ab Menist, Willem Dolleman, Jan Edel, Cor Gerritsen, Jan Koeslag, Johan Roebers, Jan Schriefer, Rein Witteveen en Aaldert IJmkers. Het belangrijkst doel van het Sneevliet Herdenkingscomité blijft elk jaar hetzelfde: Herdenken en bewust te blijven van hun strijd voor socialisme en vrijheid.